Kalabalığın içinde yalnız olmak…o kadar zor ki. Kendi ailen tarafından anlaşılmamak…
Kalbinde bir sarmaşık var sanki, her saniye daha da sıkılaşan, zehrini tüm bedenine hapseden… Acının eline esir düştüğü ruhunun can çekişlerini duyup da ona yardım edememen. En kötüsü de kimsenin yardım çığlıklarını duymaması, acıyla kıvranan seni görmemesi… Sanırım bu ruhun ölüm hali…
E o zaman kim yaşıyor?
Kaosun Sesi 